Uras Çam (12 Aylık)

Pınar Hanım merhaba, Yazıma teşekkür ederek başlamak istiyorum. İmkânsızı başarmak diye buna derim ben. Oğlum doğduğu ilk günden beri uyku ile ilgili sorunumuz vardı ''aman 40 ı çıksın düzelir, aman 3 aylık olsun düzelir aman 6 aylık olsun düzelir'' denildi 6. ayda sizinle tanıştım ama yine etrafımdakileri dinledim ve '' 1 yaşında kesin düzene girer'' dedikleri için vazgeçtim. Ta ki 11 aylık olana kadar artık beraber yatmaya başlamıştık ve 30 dk deliksiz uyursak seviniyorduk. Ayakta, memede aynı zamanda sallanarak uyuyordu. Eşimin hiç umudu yoktu sadece acaba danışmanlık alsaydık uykuları düzelir miydi dememek için deneyelim dedi. Aslına bakarsanız benimde hiç ümidim yoktu, ama bende oluşan stres ve sinir bebeğimi daha kötü etkilemeye başlamıştı. Çalışan bir anne olarak bebeğinizi tek başınıza büyütmek çok büyük fedakârlık gerektiriyor, bizimle birlikte şirkete geliyor akşam bizimle eve dönüyor anlayacağınız Uras iş hayatına erken atılan bir bebek oldu, belki de hayat gailesi onu bu denli sinirli uykusuz stresli yaptı :)) Şaka bir yana sizinle konuştuğumuzda "ümitsiz vaka mıyız?" sorusuna "hayır tabi ki" demeniz şaşırttı bizi hatta eşim "Pınar Hanım'ın son çalışacağı bebek olacak ya da bunda başarısız olacak" dedi.

Yanılmışız, siz haklıymışsınız... Uras'ım artık uyuyor kendi odasında kendi kendine. Biz de mutluyuz. Akşamları eşim ile beraber film izleyebiliyoruz kendimize vakit ayırabiliyoruz. En güzeli oğlum uykusunu alıyor daha neşeli bunu davranışlarından bile fark edebiliyoruz.

Şimdi düşünüyorum da neden onca zaman beklemişim? Bizim genetiğimizin de böyle olduğunu söyleyen anneme neden bir yerlerde hata yapmış olabileceğini söyleyememişim. Her zaman dediğim bir şey var işi bilenine soracaksınız ve ondan öğreneceksiniz. Şimdilerde uyumayan bir bebek görsek kendimizden örnek vererek danışmanlık almaya yönlendirmek oluyor.

Çok teşekkürler yardımlarınız ve gösterdiğiniz sabrınız için.

Sevgilerimle...
Mine Çam