Batu ve Bora Özkıral

Batu ile Bora doğduklarından beri ya sallanarak yada emerek uyudular. Gündüz ve gece uykuları hesaplayamadığımız şekilde düzensiz ve farklı zamanlardaydı. Biri uyusa diğeri uyanıktı ve bize dinlenmek için hiç zaman kalmıyordu. Yanımdaki bebeğimin yanından kalksam ağlıyor, diğer bebeğim de emmek istiyordu. Hem uyumak hem de uykuyu devam ettirmek için, sürekli yanında olmak ve sallamak gerekiyordu. İkiz oldukları için biri benim yanımdaysa diğeri ya baba da ya da anneannedeydi. Ben sürekli 2 oda arasında mekik dokuyordum. Gelen yardımcı bakıcılar durmuyor birkaç günde bir değişiyordu. 40'ı çıksın, 3 aylık olsun, aman gazı bitsin düzelir, 6 aylık olsun da derken aslında düzelen hiçbir şey yoktu. Sadece günü kurtarmak derdindeydik. Tek başıma yetişmem mümkün olmadığı için sürekli yanımda birine ihtiyaç duymam da oldukça sinir bozucuydu. Zor geçen bir hamilelik ve daha da zor lohusalık, uyumayan bebekler, mutsuz ve uykusuz ev ahalisi derken artık hayattan bıkmışken Pınar Hanımla görüştük ve eğitime başladık. 2 haftalık eğitimin sonunda aynı odada birlikte uyuyan ve uyanan iki oğlum vardı. Uyku eğitimi verdiğimizde tam 6 aylık bile değillerdi şimdiyse yaşlarını dolduracaklar. Diş, hastalık vs. kısa süreliğine düzeni etkilese de, nasıl çabucak toparlanır biliyoruz. Şuan da hem gündüz hem gece uykularında birbirleriyle mırıldanarak uyuyan, uyansalar da uykuya dönebilen iki oğlum var. Sevgili Pınar Hanım ve tüm Kundak Uyku Ailesine tekrar çok teşekkür ederim. Artık dayanamıyorum dediğimiz zamanda yetiştiniz iyi ki sizi tanıdık.

Esin Özkıral